Vraag:
Ik heb geen werk, mijn uitkering stopt binnenkort, ik moet verhuizen omdat de huur te hoog is en ik kan geen woonruimte vinden, mijn laatste kind gaat uit huis. Dat geeft paniek. De paniek blijft aanhouden en gaat niet weg. Het is zelfs zo erg dat ik niets meer durf, niet meer durf te eten en drinken, niet meer durf te douchen, alle normale dagelijkse handelingen zijn eng. Ik wil vluchten, maar dat kan niet omdat de paniek in mij zit.
Hoe ga ik hiermee om? Hoe kan ik ervoor zorgen dat er een einde aan de paniek komt?
Dankjewel voor je vraag. Ik vermoed dat je voor meerdere mensen spreekt. Paniek is een heel lastige emotie. En overigens ook heel begrijpelijk in zo'n situatie.
Laten we eerst even schiften... Dat is iets dat heel helpend is en je bij heftige emoties eigenlijk altijd even moet doen. Het kan goed zijn dit uit te schrijven of tikken, zodat je je gedachten de vrije loop kunt laten gaan en later een overzicht hebt dat je inzicht kan geven. Als het gaat om angst, waar paniek natuurlijk een uitingsvorm van is, dan willen we twee verdelingen maken:
- Wat vraagt daadwerkelijk ingrijpen van mij?
- En met welke gedachten maak ik mezelf alleen maar gek?
Met andere woorden: wat is een reëel angst en wat een irreële?
Ook kan het zijn dat er ook nog andere emoties een rol spelen, zoals verdriet of boosheid. Ook die wil je splitsen, want die hebben een andere boodschap voor je. In dit antwoord richt ik me even alleen op de paniek.
Wat vraagt daadwerkelijk ingrijpen van mij?
Dit vraagt realiteitszin. Het beste is als je voor dit stuk even samen met iemand gaat kijken naar je levenssituatie. Iemand die rustig is, geen drama schept, gewoon even feitelijk met je meekijkt naar bijvoorbeeld: Hoe lang heb je nog de tijd om een woning te zoeken? Heb je nog spaargeld? Zijn er manieren om toch een inkomstenstroom te gaan genereren? Is er een back-up mogelijkheid voor als het je niet op tijd lukt? Et cetera...
Alleen al door objectiever naar je situatie te kijken word je rustiger, omdat je je focus uit de dramalaag haalt en naar het werkelijk hier en nu haalt. Geloof me: er is altijd een mogelijkheid... Als je hem maar kunt zien. Daarom even iemand anders erbij. Want als je in paniek zit, dan zie je niks. Dan is er ook niet een 'ik' die de nodige taken kan uitvoeren, want je bent paniek geworden.
Waar we naartoe willen is het gebruiken van je verstand en het nemen van verantwoordelijkheid over je levenssituatie. Dat laatste klinkt misschien wat cru, maar maakt juist dat jij het roer in eigen hand gaat nemen. En hoewel dat ook kan betekenen dat je hulp zoekt, is het wel jij die die hulp moet zoeken en aannemen!
Dus: inventariseer wat nodig is en wat mogelijk is. En neem dan stappen. Geen stappen als een kat in het nauw, maar nuchtere, overdachte stappen.
Met welke gedachten maak ik mezelf alleen maar gek?
Hier zit vooral het grootste dilemma. Als je de vraag nog eens leest, dan zie je dat de eerste twee zinnen heel feitelijk zijn en daarna worden ze emotioneel. Ze worden emotioneel, omdat je de feitelijke situatie overweldigend voor jou hebt gemaakt. Er worden aannames gemaakt die bedreigend voor je zijn en die je in je hoofd groter en groter maakt, meer en meer aandacht geeft en waar je meer en meer onder gebukt gaat. Je hebt de volledige leiding over je eigen leven overgegeven aan de kat in het nauw. De gedachtenfabriek die gewoon door associeert op waar jij de lead heen stuurt. Zo werkt de gedachtenfabriek, die associeert. En jij geeft de richting aan. Jij moet hier dus die richting wijzigen!
De richting van je gedachten wijzigen doe je door geen aandacht te geven aan destructieve gedachten die opkomen en wel aandacht te geven aan constructieve. Hoe weet je wat constructieve gedachten zijn? Die voelen zachter, ontspannender, prettiger. Let op! je kunt dus niet bepalen wat voor gedachten er opkomen, maar wel welke je aandacht geeft.
Vervolgens is het net als een zelfprogrammerende computer. Zo één die je ook in die Furby knuffels hebt. Die leren spreken zoals jij tegen ze praat 😉 Destructieve gedachten blijven nog een tijdje opkomen, maar als jij ze geen aandacht meer geeft dan verschuift de programmatie. Leg je aandacht op vertrouwen, op moed, op voelen wat bij je past, zodat je dat de wereld inzend. Denk ik kansen in plaats van in uitzichtloosheid. Dat zijn allemaal keuzes.
Wijzig je je interne richting, dan gaat die extern mee-resoneren. Dat kost tijd en volharding, want je moet eenduidig worden in wat je uitzend. Maar dit is het moment waarop je het tij wilt keren. En dat kun je ieder moment opnieuw kiezen.
succes!
