Wanneer is het goed je grenzen aan te geven?

Regelmatig krijg ik vragen over het voelen en bewaken van grenzen. Nu ook weer een vraag over het aangeven van grenzen. Laten we daar eens dieper op ingaan, want wat zijn grenzen nu eigenlijk? Om grenzen te kunnen bepalen is het allereerst belangrijk om te definiëren wat grenzen zijn.
We hebben allereerst de grenzen van ons fysieke lichaam, maar dat is meestal niet wat wij verstaan onder grenzen. Deze grenzen gaan over sociale regels, persoonlijke ruimte en manipulatie… En afgaande op de vraagstelling hierboven, kennelijk ook over het wel weten waar je grenzen liggen, maar ook nog twijfel over het wel of niet mogen aangeven van grenzen… En hoe dan? Laten we grenzen eens in twee groepen indelen:

• Energetisch
• Mentaal

Als we het energetisch zouden bekijken, dan zouden we onder grenzen kunnen verstaan:

De grens tot waar iets goed voor je is
en niet meer goed voor je is.

Iets kan goed voor je zijn, omdat het resoneert met wie je werkelijk bent en jou daarom voedt in je oorspronkelijke zijn. Het kan ook zijn dat het juist een tegengestelde energie is die jou helpt aarden als jij eruit flipte. Ook dan voelt deze persoon voor jou als resonerend en ontspannend of inspirerend. Je emoties geven je dus aan of een persoon voedend voor je is of niet. Wanneer iets niet goed voor je is, wordt dat gecommuniceerd middels emoties uit de emotiegroep afkeer. Wanneer er nu een persoon in jouw ruimte komt die niet resoneert zal dit niet prettig voor je zijn en is deze over een voor jou ongezonde grens gegaan. Of je dit mag aangeven? Natuurlijk! Maar je kunt ook gewoon een stap achteruit doen, dan is het ook opgelost. Je zit namelijk vast ook niet op een discussie te wachten, waarin je niet begrepen wordt.
Als dit nu structureel gebeurt, kun je dit aangeven aan de ander, maar je kunt je ook afvragen waarom(!) dit jou steeds overkomt. Wat maakt dat je andere, voor jou onprettige mensen, steeds in jouw ruimte laat komen? Meestal komt dat neer op een oude overtuiging waarin je ooit hebt bedacht dat anderen belangrijker zijn dan jij bijvoorbeeld, of dat anderen bij jou energie zouden mogen tappen, omdat je dan lief gevonden wordt.

Uiteindelijk gaat het erom dat je jezelf bevrijdt van alle overtuigingen die jou niet ondersteunen in jouw gang hier op deze aarde en in wat je hier te doen hebt. Het kan ook zijn dat mensen om je heen iets doen of zeggen dat over jouw mentale grenzen heen gaat. Dit soort ‘botsingen’ zijn van een heel andere orde. Het is namelijk zo, dat wij mensen continu groeien. Wanneer er in die ontwikkeling overtuigingen zijn die jouw groei belemmeren, dan zul je die gespiegeld zien in de situaties die je in je leven aantrekt. Zo’n botsing van overtuigingen is er heel vaak juist voor om niet-constructieve overtuigingen aan het licht te brengen, zodat jij deze kunt herzien. Dit soort grenzen worden gecommuniceerd door heel andere emoties, zoals schuld, schaamte of boosheid.
Ook deze grenzen kun je prima aangeven aan de ander, maar dan heb je enkel een ander zo gekneed dat deze dit niet meer doet of je hebt enkel jouw mening opgedrongen. Op de andere hoek van de straat zul je dan weer hetzelfde thema tegenkomen, omdat jij degene was die moest veranderen! 😉

Kortom, in beide situaties gaat het erom dat je in jezelf duidelijkheid gaat creëren. Als duidelijk is voor jou dat jij het jezelf gunt in voedend gezelschap te verkeren en jij je eigen ruimte respecteert, dan zal een ander die niet zomaar in denderen. Als jij bereidt bent in je binnenwereld te onderzoeken welke overtuigingen nog wel goed voor je zijn en welke niet, dan zal ook daar de buitenwereld soepeler voor je verschijnen. Het aangeven naar buiten toe waar jouw grenzen liggen zal dan niet meer ontstaan vanuit een hoop dat die ander zich dan anders gedraagt, maar gewoon vanuit een mededeling, zodat het voor de ander duidelijk is dat daar een grens ligt, meer als een ladingloze waarschuwing van jouw regels. Wat natuurlijk veel gezonder is voor jou… En veel duidelijker voor de ander.