Vraag:
Wat doe je met dingen uit het verleden die je nog pijn doen?
Antwoord:
Ten eerste en het belangrijkste: haal de woorden ‘uit het verleden’ en ‘nog’ uit je zin.
Dan is je vraag: Wat doe je met dingen die je pijn doen?
Dan wordt het simpeler, want:
- Dan ben jij er bij, jij hebt verantwoordelijkheid voor jouw pijn die in het nu in jou verschijnt en niet iemand anders of iets ongrijpbaars als het ‘verleden’.
- Je hebt altijd de meest actuele ‘pijn’ te pakken, want jij bent inmiddels al veel veranderd en jouw zelfhelend vermogen heeft al veel met die oude ervaring gedaan. Dit laatste is de reden waarom ik niet ben voor het opnieuw herleven van trauma's. Wanneer je in je herinnering teruggaat naar een bepaalde gebeurtenis, zul je ook een bepaald gevoel opwekken dat 'oud' is en alleen dat al kan destructief zijn. Zinvoller en constructiever is het wanneer je een actuele situatie pakt waarin de associaties die je na dat traumamoment hebt opgedaan - en inmiddels veranderd door de tijd - tot uiting gekomen zijn. Die situatie is meer representatief dan het verleden.
Emotionele pijn behoort tot emotiegroep Verdriet. Waarschijnlijk zijn er nog andere emoties betrokken bij iets dat je zo heeft geraakt in het verleden dat je er nu nog steeds meer rondloopt, daar zou ik weer een ander antwoord op geven. Voor nu ga ik in op pijn. Emotionele pijn ontstaat, wanneer jij vast blijft houden aan de gedachten die de pijn veroorzaken. Hoe minder jij bereidt bent datgene los te laten wat ermee te maken heeft, al is het die gedachte zelf, hoe meer pijn het zal doen.
Het belangrijkste als je emotie gewaar wordt, is dat die twee componenten heeft: een gedachte en een emotie.
- De gedachte wil losgelaten worden,
- de emotie wil er mogen zijn
(twee bewegingen dus).
Met het 'toelaten' van de emotie verdriet in jezelf, geef je verdriet de kans om weer balans te hervinden in jouw systeem, want dat is de functie van verdriet.
… En dan gaat de boel verschuiven. En dat wil iedere keer opnieuw. Gedachte laten gaan, gevoel laten zijn…
Gedachte laten gaan, gevoel laten zijn…
Dat klink natuurlijk als makkelijk praten en ik wil je erop wijzen dat het inderdaad erg veel inspanning kost om dit op het moment dat de pijn je overvalt te 'doen'. Doen tussen aanhalingstekens, want de inspanning die je moet leveren is:
- Weigeren nog langer in de gedachte mee te gaan, waardoor de pijn ontstaat.
- Zacht worden en in overgave gaan aan de emotie die door je heen wil stromen.
Let op! Dit alles kan alleen maar, wanneer jij wakker aanwezig bent en jezelf niet laat opslokken door de emotie. Je moet de emotie niet worden, maar gewaarworden. Wat ons weer terugbrengt naar het eerste punt. Jij kunt alleen maar aanwezig blijven, als je uit het verhaal stapt en je niet met die verhaallijn gaat identificeren, zeker niet als slachtoffer!
