Vraag:
Dit weekend had ik een afspraak met een goede vriendin. Ik heb vaak fijn contact met haar, maar soms kan ze erg mopperen en lijkt ieder onderwerp dat we aansnijden vanuit het negatieve belicht te worden door haar. Dit gebeurde gisteren ook en het voelde voor mij uiteindelijk als een energie-lek. Ik wist niet goed hoe hiermee om te gaan, want ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn gevoelens. Maar betekent dit ook dat ik geen feedback meer kan geven op mijn gesprekspartner? Wat doe ik als ik dit ervaar tijdens een gesprek? Antwoord:
Emotionele vrijheid nastreven, of zoals sommigen het noemen: verlichting (van zwaarte), betekent niet dat je dan maar overal tegen moet kunnen en in de meest prikkelgevoelige omgevingen ZEN moet kunnen blijven. Wij zullen altijd emoties blijven ervaren, omdat emoties ons richting geven. Wanneer jij energie voelt weglekken heb je hoogstwaarschijnlijk al iets van afkeer of irritatie gevoelt. Dat betekent dat op het moment van die afkeer jouw emoties je een signaal geven om ofwel een overtuiging aan te passen (waardoor je emoties weer andere feedback gaan geven) of iets aan te passen in je omgeving. In het geval van afkeer is het heel goed om juist wel voor jezelf een stop te ensceneren door je gesprekspartner te wijzen op de richting die het gesprek uitgaat en dat dat voor jou niet voedend is. Maar let op! Dit gaat harmonieuzer als je dat al in een vroeg stadium doet, want dan is de lading nog niet zo groot en kun je het gewoon met een grapje of een wegwuif gebaar doen. Het gaat er niet om dat je je gesprekspartner corrigeert voor haar, maar voor jezelf!
Leef je door samen te werken met je emoties oprecht, dan zul je merken dat door oprecht te zijn je precies dat bent voor een ander wat ook diegene nodig heeft. Dat is het leuke van het leven, dat die synchroniciteit je gaat opvallen als je gewoon oprecht gaat zijn.
Gevoelige mensen zullen het direct waarnemen als de energie van de ander een frequentie aanneemt die niet past. Wij hebben dan geleerd vriendelijk te blijven en af te stemmen op de ander, maar daarmee ga jij je energie lekken en dat is niet de bedoeling. Ook is het niet de bedoeling een ander te bevestigen in negativiteit, want daar is niemand mee geholpen. Dus voor zowel jou als die ander is ingrijpen echt beter. En de keuze die je daarin hebt is het liefdevol te doen, maar duidelijk.
Ik ben een vlotte spreker en bovendien een soort missionaris in spiritueel-emotionele zin. Mijn valkuil is dat ik de andere een andere richting hoop uit te kunnen praten. Terwijl ik het doe, weet ik dat het niet werkt. Soms lukt het om het dan te stoppen en een zeldzame keer om er niet aan te beginnen.
Lukt het niet dan ben ik achteraf leeg en moe.
Het brengt niets op.
Een diepere valkuil is dat, zo denk ik dan, als ik niet in de buurt kan blijven van de persoon die gevangen zit in negativiteit, wie zal het dan doen?
Iedereen, in het bijzonder wie het moeilijk heeft, heeft toch recht op nabijheid?
Oh wie denk ik wel te zijn!
Schaamte dient zich aan.
Ik realiseer me dat ik weinig tools heb om die draai te creëren. Ik denk vaak; ‘daar gaan we weer’. En dan ga ik uit verbinding. Laat ik de ander kletsen in de hoop dat er ergens een onderwerp bovenkomt bij de ander of bij mij waarmee je het positieve weer in kan. Maar soms gebeurt dat niet en ontploft de irritatie in een onaardige opmerking….. Nog tips hoe dan wel?
Heel herkenbaar dit issue. Op het moment supreme dat de emotie opspeelt en ik geen constructieve middelen zie, richt ik de aandacht op mezelf. Wat voel ik en ‘het mag er zijn’. Dat geeft ruimte van binnen. Dan gaat het weer over jezelf, dus geen energielek.