Vraag: Ik modder door het leven heen. Ik leef van een bijstandsuitkering. Ik zit in een comfort-zone. Ik voel verdriet, dat mag er zijn, alleen lijkt er geen eind aan te komen. Ik heb drie jaar in een isolement geleefd tot iemand me eruit trok. Ik heb vele talenten, maar toch heb ik daar geen zin in. Ik voel me nutteloos, eenzaam, verveeld, saai… Ik weet niet hoe ik uit deze vicieuze cirkel kan komen. Ik ben single, heb geen kinderen en ook geen vrienden. En toch heb ik nog hoop….
Antwoord: Mijn oog viel op deze vraag. Hij trok me aan. Misschien meer dan ooit actueel, nu we door de Coronacrisis nog meer aan huis gekluisterd zijn.
Eenzaamheid
De vreugde van het leven ontdekken we als we expressie geven aan onszelf. Maar wat je ook voor leuke dingen onderneemt, kun je het niet delen met anderen, dan doven die lichtpuntje uit… Een eenzame dood. Voldoening in het leven vinden we pas als we onze geschenken aan de wereld géven. Er is alleen een grote maar! Zolang je niet in contact bent met jezelf, zullen jouw geschenken de wereld niet bereiken en zul je geen andere mensen aantrekken die op jouw honing afkomen. Eenzaamheid vertelt ons dat de grootste prioriteit in het leven is de verbinding met jeZelf te herstellen vóórdat je contact probeert te zoeken met andere mensen.
Om uit eenzaamheid te stappen moet je in de eerste plaats
geen andere mensen opzoeken, maar naar binnen keren
Om uit eenzaamheid te stappen zul je naar binnen moeten keren. De verbinding met jeZelf moeten herstellen. Het grote wonder dat dan op je staat te wachten is een directe ervaring van de verbinding met iedereen. Op die laag dat je verbinding maakt met jouw wezenlijke zelf, zijn we namelijk allemaal verbonden met elkaar. Voordat deze verbinding is hersteld, kan de vreugde voor het leven niet stromen en kun je vast komen te zitten in stilstand. Isolement.
Voel je vervolgens de vreugde niet meer, gaat het hoofd daar van alles aanhangen, waardoor er ook nog nutteloosheid en zelfafwijzing ontstaat. Dáár komt het verdriet van. Van de zelf gecreëerde disbalans door te oordelen op wat is. Saaiheid vertelt dat dit het niet is voor jou, maar om je uit die cirkel te trekken moeten we bij stap 1 beginnen:
- Verbinding met jeZelf herstellen
- Het waakvlammetje laten gloeien tot het vuur aan gaat
- De doe-kracht zijn werk laten doen en
- Iedere vorm van Zelfafwijzing of -sabotage weigeren!
Persoonlijk maken
Een belangrijk besef daarin is dat de mens geneigd is alles persoonlijk te maken. Als je bovenstaande vraag nog een keer leest dan begint bijna iedere zin met ‘ik’. Behalve de zin waarin het keert naar hoop ;-). ‘Ik’-maken maakt ons ongelukkig, omdat er om een ‘ik’ te zijn ook een ‘zij’ moeten zijn… Afgescheidenheid. Zodra je ‘ik’-maakt schiet je naar een andere laag van mens-zijn, de laag van dualiteit. En je raadt het al, daar kan eenzaamheid broeien. Eenzaamheid is de ervaring van afgescheidenheid. Het wonder dat zal geschieden bij stap 1 is dat we de ‘ik’ loslaten en je jezelf overgeeft aan jeZelf. Vanaf dan mag het leven dóór jou heen gaan en juist dát geeft voldoening. Iedere vorm van ‘ik’ is hebzuchtig, wil krijgen i.p.v. geven, terwijl juist géven voldoening geeft.
Verbinding met jeZelf herstellen
Wat meditatie beoogt, wat retraites doen, wat het weekend voor je kan betekenen, maar wat ook de Coronacrisis van dit moment aan kans in zich heeft is naar binnen te keren. Naar het diepste binnenste van jeZelf. Daar waar het stil is, oordeelvrij… Blanco ten opzichte van alles. Woordeloos… Liefdevol. Waar geen enkel grijpen meer stand houdt. Probeer maar eens een moment stilte te pakken en heel bewust met je aandacht daarheen te gaan. Net zolang tot je het vindt. In alle rust en zonder grijpen. Vanuit open nieuwsgierigheid naar wat je daar zult vinden.
Dáár liggen de zaden voor een nieuw begin. Een nieuw begin vanuit verbinding in plaats van vanuit afscheiding, zoals je nu zoveel in de maatschappij ziet. Maar lieve mensen, onthoudt dat we zonder de basis van de verbinding met onsZelf geen nieuw begin kunnen maken. Geen sterk fundament kunnen neerzetten waarop wij het isolement van afgescheidenheid uit kunnen stappen.
Dankjewel.
Zo herkenbaar. In jezelf gekeerd…. Maar toch heel erg gericht op de wereld om je heen. Aanschouwend en verlangend ergens bij te horen. Kunstmatige pogingen contact te leggen. Blij als het even lijkt te lukken. Dan weer terug naar jezelf. Gedachten maken dat het gevoel van tevredenheid weer teniet gedaan wordt. Het gevoel van afgescheidenheid is er nog steeds.
Het cirkeltje is weer rond.
Zingeving. Verbinding. Het lijkt zo onbereikbaar…..
De zon schijnt. De druk dat je nu blij hoort te zijn wordt nog groter. Ik voel het niet…. Voel me nog meer alleen staan en kijk naar de mensen om me heen die lijken te kunnen genieten.
??
Klopt het dat je dus activiteiten het beste op kunt zoeken waar er geen resultaat van afhangt.
Dus geen zo weinig mogelijk klusjes opzoeken?
Dankjewel
Groetjes marina
Dat is een heel creatieve conclusie… Ik zou geen regels toe willen voegen over handelen, dat werkt beperkend. Het gaat erom in dit artikel dat je EERST naar binnen gaat en de verbinding met jezelf hersteld. En alle oprechte drang tot handelen die daaruit voortkomt is prima.
Dankjewel!! Heel fijn om hierin gesteund te voelen.
Zo herkenbaar en dit thema komt voor mij als geroepen. Ik heb wel een baan, leuk huis, een relatie en 2 leuke katten. Ik ervaar alleen geen levensvreugde en modder dus ner als jij ook door het leven heen. Wellicht een bored-out zoals Vera het al eerder een keer benoemde. Ik zoek en grijp van alles aan om deze vreugde te vinden, maar vaak maar voor korte duur. Mensen willen met mij af apreken, maar ik heb er totaal geen zin in. Hier voel ik me onmachtig en schuldig over. Voel me inmiddels behoorlijk wanhopig, want weer niet hoe ik hier uit moet komen. Ik ben nu 40 jaar en voor mijn gevoel zoek ik al naar ‘zin van het leven’ sinds mijn 18e. Werkelijk al van alles geprobeerd en gedaan zoals therapie, trainingen, cursussen en het lezen van boeken. Inmiddels ook 2 HBO studies afgerond en een eigen bedrijf opgezet. Dit alles heeft wel iets bijgedragen, maar niet waar ik ‘echt’ naar op zoek was. Voel me in mij lijf steeds onrustiger worden en weet niet meer hoe dit te stoppen. Nu weet il het antwoord: ” naar binnen gaan” Maar het voelen van die onrust, eenzaamheid en onvrede is zo heftig. Moet ik dit gewoon verdragen en toelaten, is dat dan mijn sleutel om mijn ware Zelf te ontmoeten?
Als je die onrust, eenzaamheid en onvrede durft te voelen, zónder daar iets van te vinden, dan kun je ‘er doorheen vallen’ en dan kom je rust tegen.
Dank ook voor de echo die je mij geeft. Ik ben een streaming optie aan het ontwikkelen om mensen 2x per week live te begeleiden in juist dit stuk. Meer hierover binnenkort via social media kanalen en op de website van verahelleman.nl
Dank voor je reactie Vera. De focus om er niks van te vinden geeft geloof ik al wat ruimte 🙂
Ik kijk uit naar jouw live sessies hierover. Het resoneert 100%, dus zal er zeker bij zijn. Dankbaar dat je er voor ons bent!
Zo mooi verwoord Vera, ik zit momenteel in lockdown op een eiland in de Middellandse zee en voelde mij in het begin heel erg verdrietig om het afgescheiden zijn van mijn familie. Tot ik naar binnen keerde! Elke dag gewoon verplicht alleen zijn met mezelf op een eiland waar nu geen werk is omdat er geen toeristen zijn. Dat is een heel groot geschenk en voor mij mag het nog een maand duren of misschien beslis ik wel dat ik er eens een ganse zomer uitstap, om mezelf de liefde te geven die ik verdien ❤️ Liefs Lut