Vraag: Ik modder door het leven heen. Ik leef van een bijstandsuitkering. Ik zit in een comfort-zone. Ik voel verdriet, dat mag er zijn, alleen lijkt er geen eind aan te komen. Ik heb drie jaar in een isolement geleefd tot iemand me eruit trok. Ik heb vele talenten, maar toch heb ik daar geen zin in. Ik voel me nutteloos, eenzaam, verveeld, saai… Ik weet niet hoe ik uit deze vicieuze cirkel kan komen. Ik ben single, heb geen kinderen en ook geen vrienden. En toch heb ik nog hoop….
Antwoord: Mijn oog viel op deze vraag. Hij trok me aan. Misschien meer dan ooit actueel, nu we door de Coronacrisis nog meer aan huis gekluisterd zijn.
Eenzaamheid
De vreugde van het leven ontdekken we als we expressie geven aan onszelf. Maar wat je ook voor leuke dingen onderneemt, kun je het niet delen met anderen, dan doven die lichtpuntje uit… Een eenzame dood. Voldoening in het leven vinden we pas als we onze geschenken aan de wereld géven. Er is alleen een grote maar! Zolang je niet in contact bent met jezelf, zullen jouw geschenken de wereld niet bereiken en zul je geen andere mensen aantrekken die op jouw honing afkomen. Eenzaamheid vertelt ons dat de grootste prioriteit in het leven is de verbinding met jeZelf te herstellen vóórdat je contact probeert te zoeken met andere mensen.
Om uit eenzaamheid te stappen moet je in de eerste plaats
geen andere mensen opzoeken, maar naar binnen keren
Om uit eenzaamheid te stappen zul je naar binnen moeten keren. De verbinding met jeZelf moeten herstellen. Het grote wonder dat dan op je staat te wachten is een directe ervaring van de verbinding met iedereen. Op die laag dat je verbinding maakt met jouw wezenlijke zelf, zijn we namelijk allemaal verbonden met elkaar. Voordat deze verbinding is hersteld, kan de vreugde voor het leven niet stromen en kun je vast komen te zitten in stilstand. Isolement.
Voel je vervolgens de vreugde niet meer, gaat het hoofd daar van alles aanhangen, waardoor er ook nog nutteloosheid en zelfafwijzing ontstaat. Dáár komt het verdriet van. Van de zelf gecreëerde disbalans door te oordelen op wat is. Saaiheid vertelt dat dit het niet is voor jou, maar om je uit die cirkel te trekken moeten we bij stap 1 beginnen:
- Verbinding met jeZelf herstellen
- Het waakvlammetje laten gloeien tot het vuur aan gaat
- De doe-kracht zijn werk laten doen en
- Iedere vorm van Zelfafwijzing of -sabotage weigeren!
Persoonlijk maken
Een belangrijk besef daarin is dat de mens geneigd is alles persoonlijk te maken. Als je bovenstaande vraag nog een keer leest dan begint bijna iedere zin met ‘ik’. Behalve de zin waarin het keert naar hoop ;-). ‘Ik’-maken maakt ons ongelukkig, omdat er om een ‘ik’ te zijn ook een ‘zij’ moeten zijn… Afgescheidenheid. Zodra je ‘ik’-maakt schiet je naar een andere laag van mens-zijn, de laag van dualiteit. En je raadt het al, daar kan eenzaamheid broeien. Eenzaamheid is de ervaring van afgescheidenheid. Het wonder dat zal geschieden bij stap 1 is dat we de ‘ik’ loslaten en je jezelf overgeeft aan jeZelf. Vanaf dan mag het leven dóór jou heen gaan en juist dát geeft voldoening. Iedere vorm van ‘ik’ is hebzuchtig, wil krijgen i.p.v. geven, terwijl juist géven voldoening geeft.
Verbinding met jeZelf herstellen
Wat meditatie beoogt, wat retraites doen, wat het weekend voor je kan betekenen, maar wat ook de Coronacrisis van dit moment aan kans in zich heeft is naar binnen te keren. Naar het diepste binnenste van jeZelf. Daar waar het stil is, oordeelvrij… Blanco ten opzichte van alles. Woordeloos… Liefdevol. Waar geen enkel grijpen meer stand houdt. Probeer maar eens een moment stilte te pakken en heel bewust met je aandacht daarheen te gaan. Net zolang tot je het vindt. In alle rust en zonder grijpen. Vanuit open nieuwsgierigheid naar wat je daar zult vinden.
Dáár liggen de zaden voor een nieuw begin. Een nieuw begin vanuit verbinding in plaats van vanuit afscheiding, zoals je nu zoveel in de maatschappij ziet. Maar lieve mensen, onthoudt dat we zonder de basis van de verbinding met onsZelf geen nieuw begin kunnen maken. Geen sterk fundament kunnen neerzetten waarop wij het isolement van afgescheidenheid uit kunnen stappen.
heb gelezen over een zaam heid<<
Dat heb ik ook en voel mij angstig er bij
zou dan ook wel eens reacties willen ont vangen
Dankjewel er voor ,,, als ik een bericht terug krijg !!!
gr , A S
Ik denk dat de meeste mensen voor 95% van de tijd bezig zijn met zich aan te passen en te functioneren naar de eisen van deze maatschappij.Er blijft dan helaas zo weinig tijd en energie over voor zelfreflectie en onderzoekend inzicht.We kunnen af met een 24-urige werkweek,maar dan moet het systeem veranderen.Veel mensen moeten echter hun leegheid opvullen met allerlei activiteiten en inspanningen,anders worden ze onrustig,want men kan dat niet accepteren.Hopelijk gaan er steeds meer mensen intuitief leven dan alleen vanuit de ratio.
Hoe herstel je de verbinding met jezelf? Ik snap dat meditatie een antwoord is. Maar als ik mediteer, gebeurt er niks bijzonders. Het voelt niet als DE oplossing. Ik weet oprecht niet hoe ik contact maak met mijn innerlijke zelf.
Ik snap zeker ook dat daar wel de oplossing ligt.
Liefs, Diana
Meditatie zou ik niet direct als antwoord geven. Het gaat er meer om dat je inzicht dat het contact met jezelf er altijd al is en je het idee loslaat dat dat niet zo is en je daarom aan allerlei uiterlijke dingen gaat vast grijpen 😉 Dit is overigens exact wat we continu weer doen in de http://www.verahelleman.online serie
Precies een thema, waar ik ook erg mee worstel. (Wel even met een lang verhaal erbij, vanuit slachtoffer geschreven, wat ik zo graag wil omzetten!)
Ik ben een alleenstaande moeder en heb twee prachtige dochters, die de helft van de tijd bij mij zijn.
Ik ben van een tweeling en nooit alleen geweest. Mijn ouders wisten niet dat er een tweeling kwam, en ik heb denk ik al vroeg de overtuiging ontwikkeld dat ik er eigenlijk niet hoorde te zijn.(trauma 1) Ik Kreeg op 17 jarige leeftijd een relatie met de vader van mijn kinderen, waarmee ik 24 jaar samen ben geweest. We hadden een grote vriendengroep, en ik was een erg open persoon en naar buitengericht. Toen wij uit elkaar gingen, wat heel snel ging( na een traumatische ziekenhuis opname i.v.m. afbouw antidepressiva, waarbij ik met meer medicijnen het ziekenhuis uitkwam) en ik me door mijn man helemaal niet begrepen voelde, is er heel snel uit boosheid van beide kanten op een scheiding beslist. ( trauma 2). Werk had ik niet op dat moment, maar toch koos ik er voor om te gaan scheiden, want ik zou het wel redden in mijn eentje, dacht ik. Een paar maanden later kreeg ik een relatie met een oudere man, wie een oud collega was, dus al een bekend persoon waar ik me veilig bij voelde. We hadden een geweldige relatie, ik was niet alleen, want als de kinderen naar hun vader gingen, pakte ik mijn spullen en was ik bij hem. 5 jaar geleden, heb ik de relatie verbroken, omdat hij niet wilde samenwonen. Dit terwijl wij echt maatjes waren, en volgens mij voelde wij beide een diepe connectie. Ik heb me laten leiden deze beslissing te nemen, doordat ik bij een medium kwam, die zij dat hij alleen uit was op seks.(hoe naief kon ik zijn), Wij hadden echt een chemie, lichamelijk en geestelijk. Ondertussen heb ik al jaren dan weer wel werk, dan weer niet, en hobbel ik van uwv, naar artsen etc. omdat mijn gezondheid met angststoornis, en mijn fysieke klachten steeds erger werden. Mensen om mij heen begrepen me niet, geven wel handvaten maar als ik in de totale angstmodus sta, konden ze me niet helpen, en moest ik maar weer meer medicatie gaan slikken. (trauma 3)
De rode draad in mijn leven zijn de thema,s ik mag er niet zijn, afwijzing, me niet goed genoeg voelen, en ik kan het niet alleen.
Hier ben ik door veel te lezen, etc. allemaal zelf achtergekomen. De boeken en workshops etc. over spirtualiteit hebben mij heel veel geholpen, ondanks dat mijn omgeving letterlijk zegt, gooi die boeken toch weg en ga weer gewoon leven.
En dan komt weer de angst, dat kan ik niet, hoe moet dat in mijn eentje??? ik voel me dan zo onveilig, en wordt continu herinnert aan het feit dat ik al de andere dingen heb laten gaan, terwijl ik dat juist het liefste wilde een gezin, vrienden, een prachtig huis….. en hier zit ik dan alleen, heel erg bang, boos en gefrustreerd te zijn. Ik zit in die loup, en lijk er door de angst en de gedachtes en oordelen en zelfverwijten niet uit te kunnen komen.
Soms wel heel heldere momenten, waarbij ik echt eenheid ervaar, dan is er geen pijn en verdriet, is alles mooi en staan mijn ogen zo helder, ik trek dan ook mensen automatisch naar met toe, de energie in mij voelt dan totaal helder. Maar ook dat gaat weer weg en dan zit ik weer in de lagere emoties/trauma delen waar ik niet uit lijk te kunnen komen. Ik voel me zo eenzaam in dit proces, het lijkt net alsof ik letterlijk nooit geleerd heb om in mijn eentje nieuwe vrienden te maken en beslissingen te nemen en me veilig te voelen in mijzelf en met de keuzes die ik maak.
Daarnaast ben ik in het reguliere circuit nooit goed begeleid met de medicatie, als het slechter ging moest ik maar meer pillen slikken. Nu weet ik dat de angst mede door deze medicatie erger werd. Ik ben aan het af bouwen, ben dat in mijn eentje aan gegaan. En heb me wederom ingelezen in forums etc.
Al met al weet ik dus, dat ik best een sterke vrouw ben, die in het verleden beslissingen heeft genomen uit boosheid en frustratie vanuit overtuigingen die niet klopte, en daar voel ik me zo schuldig om. Ja het heeft me wel dichter naar binnen gebracht, maar ik kom elke keer dat ontevreden ikje, Bange ikje, boze ikje, gefrustreerde ikje, tegen. pffffff zo vermoeiend, om daar dan helemaal in te gaan.
Het er door heen vallen, wat in de bovenstaande mail staat beschreven, lijkt net dat dit elke keer niet lukt, omdat ik helemaal bevries, verkramp etc. Wat kan nog een hulpmiddel zijn?
… kun je me een samenvatting geven? 1 voor jou om de kern te zien en 2 voor mij, omdat ik zo’n lange tekst niet kan lezen…
Hallo Vera,
De kern is, dat ik al heel lang mezelf eenzaam voel, heel veel ben kwijt geraakt en daar heel veel spijt van heb. Ik voel me zo eenzaam, terwijl ik vroeger ook nog 5 jaar geleden vrolijk was en nog mensen om me heen had)
I.v.m. scheiding 10 jaar geleden, die volgens mij uit acute boosheid versneld is gegaan. Heb ik totaal niets kunnen verwerken of lukt het me niet om alles los te laten. (ik voel zo veel verdriet, boosheid, frustratie en angst omdat ik niet meer weet hoe ik me nog ooit weer gelukkig kan voelen) Daarnaast slik ik al 26 jaar antidepressiva, waar ik nu nog maar 2 mg van heb, maar ontzettend heftig is om af te bouwen. Ik voel me alleen, angstig en bang en wil me graag veilig voelen. Ik wil loslaten en vertrouwen hebben. Ik durf bijna geen contact meer te maken, omdat ik bang ben afgewezen te worden. Ik heb mezelf ooit neergezet als slachtoffer en het lijkt alsof dat niet omgeturnd kan worden. IK kom van zo ver, en het voelt alsof ik de loup maar niet om geturnd krijg.
Spijt trekt ons naar beneden…. Dit is het eerste moment van je nieuwe leven en vraagt om een krachtige, innerlijke keuze: “ik weiger nog langer mezelf in te laten met destructieve gedachtesporen, ik ga me vanaf nu richten op positiviteit”.
Mooie gedeelde momenten 🙂 dank
wilskracht zie ik meer als een keuze vanuit bewustzijn…
Zo mooi verwoord Vera, ik zit momenteel in lockdown op een eiland in de Middellandse zee en voelde mij in het begin heel erg verdrietig om het afgescheiden zijn van mijn familie. Tot ik naar binnen keerde! Elke dag gewoon verplicht alleen zijn met mezelf op een eiland waar nu geen werk is omdat er geen toeristen zijn. Dat is een heel groot geschenk en voor mij mag het nog een maand duren of misschien beslis ik wel dat ik er eens een ganse zomer uitstap, om mezelf de liefde te geven die ik verdien ❤️ Liefs Lut
Zo herkenbaar en dit thema komt voor mij als geroepen. Ik heb wel een baan, leuk huis, een relatie en 2 leuke katten. Ik ervaar alleen geen levensvreugde en modder dus ner als jij ook door het leven heen. Wellicht een bored-out zoals Vera het al eerder een keer benoemde. Ik zoek en grijp van alles aan om deze vreugde te vinden, maar vaak maar voor korte duur. Mensen willen met mij af apreken, maar ik heb er totaal geen zin in. Hier voel ik me onmachtig en schuldig over. Voel me inmiddels behoorlijk wanhopig, want weer niet hoe ik hier uit moet komen. Ik ben nu 40 jaar en voor mijn gevoel zoek ik al naar ‘zin van het leven’ sinds mijn 18e. Werkelijk al van alles geprobeerd en gedaan zoals therapie, trainingen, cursussen en het lezen van boeken. Inmiddels ook 2 HBO studies afgerond en een eigen bedrijf opgezet. Dit alles heeft wel iets bijgedragen, maar niet waar ik ‘echt’ naar op zoek was. Voel me in mij lijf steeds onrustiger worden en weet niet meer hoe dit te stoppen. Nu weet il het antwoord: ” naar binnen gaan” Maar het voelen van die onrust, eenzaamheid en onvrede is zo heftig. Moet ik dit gewoon verdragen en toelaten, is dat dan mijn sleutel om mijn ware Zelf te ontmoeten?
Als je die onrust, eenzaamheid en onvrede durft te voelen, zónder daar iets van te vinden, dan kun je ‘er doorheen vallen’ en dan kom je rust tegen.
Dank ook voor de echo die je mij geeft. Ik ben een streaming optie aan het ontwikkelen om mensen 2x per week live te begeleiden in juist dit stuk. Meer hierover binnenkort via social media kanalen en op de website van verahelleman.nl
Dank voor je reactie Vera. De focus om er niks van te vinden geeft geloof ik al wat ruimte 🙂
Ik kijk uit naar jouw live sessies hierover. Het resoneert 100%, dus zal er zeker bij zijn. Dankbaar dat je er voor ons bent!
Hoi esther,
Wat een herkening in jou verhaal ,..de doelloosheid die ik voel door weinig vreugde en voldoening te voelen.
Het antwoord van vera was verhelderend maar blijkbaar mis ik toch ergens de afslag. Ik keer vaak naar binnen want daar liggen mijn antwporden masr deze is bij mij goed verstopt ….
Het helpt mij om aandacht geven/het voelen van de (vaak pijnlijke) reactie ergens in mijn lijf zonder in te gaan op waardoor dat veroorzaakt is. Misschien net zoiets als ipv je bezig te houden met dat je gevallen bent, het beter is om de wond te verzorgen.
Al die keren dat ik me richt op alleen het voelen van dat pijnlijke plekje geeft ontspanning, rust, terwijl de situatie in wezen niet veranderd is. Maar ik kijk er anders naar.
Hoi Brenda,
Heb je de afslag al gevonden 😊?
Lieve Vera,
Ik heb al jouw afleveringen gezien vanaf het begin.
Het gevoel van afgescheidenheid is groter dan ooit. Ik heb er nog niet doorheen durven zakken. Bang dat het erger wordt en ook de angst dat het mij niet zal lukken.
Toch besloten het aan te gaan en nu voor het eerst in mijn leven ga ik 4 dagen alleen weg. Naar een plek in het bos. Elke dag wandelen, de stilte opzoeken, voelen en schrijven.
Ik verlang er naar dat ik Mezelf zal ontmoeten
en ervaren, maar bovenal dat er meer rust en vrede in mezelf zal komen. Ik weet inmiddels diep van binnen dat dit de enige weg is om me weer met mezelf en anderen verbonden te voelen.
Dank voor al je inspiratie🙏
Lieve groet, Esther
??
Klopt het dat je dus activiteiten het beste op kunt zoeken waar er geen resultaat van afhangt.
Dus geen zo weinig mogelijk klusjes opzoeken?
Dankjewel
Groetjes marina
Dat is een heel creatieve conclusie… Ik zou geen regels toe willen voegen over handelen, dat werkt beperkend. Het gaat erom in dit artikel dat je EERST naar binnen gaat en de verbinding met jezelf hersteld. En alle oprechte drang tot handelen die daaruit voortkomt is prima.
Dankjewel!! Heel fijn om hierin gesteund te voelen.
Zo herkenbaar. In jezelf gekeerd…. Maar toch heel erg gericht op de wereld om je heen. Aanschouwend en verlangend ergens bij te horen. Kunstmatige pogingen contact te leggen. Blij als het even lijkt te lukken. Dan weer terug naar jezelf. Gedachten maken dat het gevoel van tevredenheid weer teniet gedaan wordt. Het gevoel van afgescheidenheid is er nog steeds.
Het cirkeltje is weer rond.
Zingeving. Verbinding. Het lijkt zo onbereikbaar…..
De zon schijnt. De druk dat je nu blij hoort te zijn wordt nog groter. Ik voel het niet…. Voel me nog meer alleen staan en kijk naar de mensen om me heen die lijken te kunnen genieten.
Dankjewel.